Voor het hele verhaal is het handig om eerst de andere delen te lezen, doe dit hier.

Na een aantal weken ziekenhuis was het tijd voor de volgende stap. Ik had een soort hoop in mijn hoofd dat zij naar huis mocht, maar ik wist natuurlijk ook wel dat dit nooit ging lukken. Mama moest echt alles opnieuw leren en dat kon thuis gewoon niet. Er werd dan ook besloten om haar in een revalidatiecentrum te plaatsen. Daar zouden ze de tools hebben om haar weer zo goed mogelijk op de been te krijgen, letterlijk overigens! Want lopen kon ze echt nog niet en het zitten in een rolstoel met allerlei ondersteuning was al een hele opgave. Ze werd dan ook per ambulance naar dat centrum vervoerd en wie had de eer om mee te gaan? Juist! Ik! Een 17-jarig meisje die als de dood was voor de dood en voor haar nieuwe moeder. Maar ook iemand die de eerste keer niet meewilde in de ambulance omdat ze bang was dat ze daar haar moeder zou verliezen. Ik ging dus eigenlijk een trauma in de ogen kijken die ik niet aan wilde kijken, maar het moest. Mama was overigens prima te pas en die was lekker haar eigen kinderlijke zelf. Hier een paar anekdotes van in de ambulance:

·     “Wat zit er in dat laatje? Doe open!” Ondertussen maaiend met haar armen om er zelf maar bij te kunnen.

·     “Pak dat apparaat eens, ik wil het vasthouden”. Dit was een defibrillator en no way dat ik deze voor haar ging pakken. Ik vond dit ook nog een trauma ding omdat dit apparaat een tijdje naast mama haar bed heeft gestaan.

·     “Wat is dit?” trekkend aan een slang waarvan ik ook niet meer weet wat het was.

·     “Daniëlle, doe niet zo flauw, je kunt best even *noem een random item* aangeven”. Vaak kwam er dan nog iets achteraan in de trant van: “Ik heb jou ook altijd alles gegeven en heb ook altijd voor jou gezorgd”. Yes, I know, heftige uitspraken voor een kind van 17, hence het schuldgevoel wat ik jarenlang heb meegedragen. 

De verpleegkundigen voorin de ambulance moesten eigenlijk alleen maar lachen en op dat moment vond ik dat heel naar. Zij zagen mij struggelen, maar deden niks voor mijn gevoel. Nu snap ik het wel, het moet hilarisch zijn geweest. Ik was toen ook wel van de platte humor dus vaak knalde ik er ook wel een slecht antwoord uit tegen mama. Nu weet ik dat dit mijn manier was om er mee om te gaan en het was eigenlijk super verdrietig. Ik ging mijn moeder afzetten bij een revalidatiecentrum, waar ze waarschijnlijk heel lang zou moeten blijven. Voorlopig zou zij niet thuiskomen en kon zij niet meer voor mij zorgen. Ik denk dat ik toen het besef ook wel kreeg dat ik echt voor mezelf moest gaan zorgen en dat niemand anders dat zou gaan doen. Maar weet je wel hoe dit moet als 17-jarige? Tijdens mijn opleiding tot verlies- en rouwtherapeut hadden wij het over rouw bij jongeren en hoe weinig wij eigenlijk weten hoe jongeren rouwen. 1 ding is zeker: er moet een volwassene opstaan om naar die puber om te kijken. Als 1 ouder komt te overlijden is het de andere ouder die er nog voor het kind is, maar wat als de andere ouder er niet meer is? Wie doet het dan? Ik weet nog dat ik tijdens die lesdag mijn hand opstak en deze kwestie voorlegde aan de docent en zij letterlijk zei: “Dan moet een andere volwassene die taak op zich nemen” en ze ging door met de les. Ik bleef achter in een soort verdriet die ik niet kan omschrijven. Bij mij kwam de realisatie dat ik niet zo’n persoon had. Natuurlijk was er mijn oudere broer, maar dit was niet zijn taak en dat heb ik altijd zo gezien. Wij delen het verhaal en zitten in hetzelfde schuitje en hij hoefde niet voor mij te gaan “zorgen”. Ik had verder ook geen naaste familie en dat is overigens weer een heel ander verhaal wat natuurlijk van belang is, maar ik nu even achterwege wil laten.

Ik merk aan mezelf dat ik er best wel weer verdrietig van word als ik dit zo neerzet. Ik heb een hele levensloop moeten schrijven voor de opleiding en dat zorgde al voor de nodige flashbacks en onverwerkt verdriet. Maar die hele levensloop was voor deze les al af. Dit was ook de les met de befaamde knuffel die ik herkende vanuit mijn kindertijd. Hier heb ik een hele post op Instagram aan gewijd. In mijn levensloop heb ik veel minder ingezoomd op het stuk verdriet van eenzaamheid, want dat was/is het. Je kunt de steun krijgen van alle lieve mensen om je heen, maar uiteindelijk ga jij, in dit geval ik, alleen door dit proces heen. Tijdens die les was die knuffel iets herkenbaars en ik klampte daar met alles in mij aan vast omdat het even mijn gevoel van eenzaamheid verdreef. Maar op het moment in de ambulance heb je dat als puber helemaal niet door dat je je eenzaam voelt en roep je stiekem eigenlijk: “help mij!” en misschien had ik die hulp ook wel nodig. Ik heb al eens eerder vermeld dat ik toen te eigenwijs was om hulp aan te nemen, maar misschien met enige dwang dat ik het wel had geaccepteerd. Dit is altijd achteraf gezwam, je weet het gewoon niet. Als ik dit, dan was er misschien wel dat gebeurd. Dit is nu eenmaal mijn verhaal en dit kan ik niet veranderen.