Toen ik 17 jaar was werd mijn moeder ernstig ziek. Ik kreeg de taak om samen met mijn broer voor haar te zorgen. Mijn vader was er ook al niet meer dus eigenlijk werd ik in één klap volwassen. Op dat moment had ik eigenlijk een ouder iemand nodig die er voor mij zou zijn, maar die had ik niet. Natuurlijk waren mijn vrienden er wel, maar zij waren ook jong en hadden eigenlijk geen idee hoe zij hiermee om moesten gaan, wat eigenlijk heel erg logisch is. Je vrienden zijn de personen waarbij je de afleiding zoekt en waarmee je lol wilt hebben. Natuurlijk hoort praten er ook bij! Maar misschien gebeurt dit minder dan dat je zou willen. En je wil je vrienden ook niet steeds tot last zijn, tenminste, dat is mijn ervaring. 

Herken jij dit? 

• Je hebt misschien een ouder verloren
• Je bent mantelzorger voor je ouder(s)
• Je wil er graag met iemand over praten maar je weet eigenlijk niet zo goed met wie 
• Je weet niet zo goed meer wie jij als persoon bent
• Je voelt je soms schuldig als je wel voor jezelf kiest
• Je ervaart allerlei emoties die je niet kunt plaatsen 
• Je kunt je slecht concentreren bij je dagelijkse bezigheden en/of op school
• Je hebt soms het idee dat je een masker op hebt

Dit zijn hele logische gevolgen/ gevoelens als jij in een rouwproces zit of als je aan mantelzorg doet. Door mijn ervaring weet ik wat het is en hoe belangrijk het is dat er even iemand met je meekijkt en gewoon naar je luistert. Mocht jij dit willen? Neem dan contact met mij op.