Gisteravond was gewoon weird toen ik bij mama was. Ze had zoveel pijn en was ook best wel benauwd. Ze riep maar dat ze dit niet wilde en ik bleef maar zeggen dat ze gewoon even lekker moest gaan slapen. Maar eigenlijk werd ze daar weer boos van want ja, probeer jij maar eens te slapen met zoveel pijn! Ok mam, ik ga wel even naar de verpleging om te vragen of je misschien wat meer morfine mag. Na drie keer vragen gingen ze eindelijk overstag. Zij vonden het ook wel bijzonder dat ze na een flinke dosis morfine en een slaapmiddel nog niet lag te tukken. Dus onder toeziend oog van mij werd er nog een dosis morfine toegediend. Mama kreunde, het schijnt niet zo heel fijn te zijn namelijk.

“Wat is het ergste wat er kan gebeuren met een extra dosis morfine?” vroeg ik.

“Ze kan eraan overlijden” zei de lieve verpleegster.

“Ik denk niet dat dit erg is” zei ik.

Op dat moment deed mama haar ogen open en keek mij met grote ogen aan….oeps….

Na een woelige nacht in bed ging ik de 19^e gewoon weer naar mijn werk. Ik had nog zat nakijkwerk, maar moest ook gewoon lesgeven. Ik had een tussenuur en werd gebeld door mijn broer die weer gebeld was door het verzorgingstehuis. Mama ging ineens heel erg achteruit. Ze was super benauwd ondanks een hoge dosis morfine. Ook was ze al blauw om de mond. We spraken af dat hij en zijn vrouw er heen zouden gaan en mij op de hoogte zouden houden. We hebben dit soort berichten zo vaak gehad dus zochten er nog niet echt veel achter. Hij was toevallig thuis en kon makkelijker naar haar toe. Toch was ik wel onrustig en besloot ik om naar mijn teamleider te gaan en mijn lessen eruit te halen. Ik ging in de tussentijd wel gewoon nakijken en als mijn broer zou aangeven dat ik moest komen dan zou ik in de auto springen. Als ik naar huis zou gaan zou ik verder weg van mama zijn ook, dus het leek mij beter om op mijn werk te blijven. Ik had natuurlijk naar mama kunnen gaan, maar ik heb altijd gezegd dat ik er niet bij wilde zijn als zij kwam te overlijden. Ik weet niet zo goed waarom ik di wilde, maar ik heb het altijd zo ervaren en tot op de dag van vandaag heb ik hier geen spijt van. Wist ik dan dat ze die ochtend er niet meer zou zijn? Ik denk dat ik hier onbewust rekening mee heb gehouden na die avond daarvoor.

Ik kreeg al vrij snel te horen dat mama er eigenlijk best ok bijlag en dat het op zich niet nodig was dat ik daarheen zou gaan, tenzij ik dit natuurlijk zelf wilde. Of course lag ze er weer goed bij! Dit was de story of her life! Hoe lang gaat dit nog door?! Nou, niet lang kan ik je vertellen. Het was 2 uur later en ik zat pauze te houden in de docentenkamer. Ik zat lekker te kletsen met collega’s toen mijn broer appte: kun je even bellen? Ik zocht hier niet veel achter want waarschijnlijk moesten we iets overleggen over het verhogen van de morfine of iets dergelijks. Ik liep naar boven naar mijn lokaal, waar ik altijd lesgaf en waar ik nu eigenlijk ook les had moeten geven. Ik stond bij het raam en keek naar buiten terwijl ik mijn broer belde. Hij gaf aan dat het gebeurd was en dat mama was overleden. Ik weet nog dat ik heel koel reageerde in de trant van dat het heel snel was gegaan uiteindelijk. We spraken kort want ik moest gewoon daarheen. Ik hing op, draaide mij om, liep het lokaal uit en keek recht in het gezicht van een collega die in het lokaal naast mij stond les te geven. Zij had het gelijk door en stormde haar lokaal uit. 4 mavo volledig verbaasd achterlatend. We liepen samen onze werkruimte in waar nog 3 andere collega’s zaten en ik begon te huilen. “Het is er gebeurd! Ik heb geen moeder meer!” Op dat moment kwam ik in een group hug terecht wat echt heel troostend was op dat moment. Na deze hug besloot ik ook nog even langs mijn teamleider te lopen en het nieuws te melden. Ook door haar werd ik geknuffeld en ik ging volledig verdoofd de auto in, op naar mama…

In de auto belde ik 1 van mijn beste vriendinnetjes om haar vast op de hoogte te brengen. De rest kwam later wel want dat gesprek duurde het hele ritje naar het verpleegtehuis. Ik was bloed zenuwachtig toen ik de auto uitstapte, wat kon ik verwachten? Hoe lag ze erbij? Misschien is het gewoon allemaal een geintje en kom ik daar binnen en ligt ze helemaal dubbel van het lachen! “Surprise! Ik heb je 14 jaar voor de gek gehouden! Ik ben helemaal niet ziek! Ik ga ook al helemaal niet dood! Het was puur om te kijken als test hoe jij zou reageren”. Gek dat je zoiets op dat moment echt hoopt. Met lood in mijn schoenen liep ik het tehuis in waar ik als eerste de moeder van 1 van mijn andere beste vriendinnetjes zag. Zij werkt daar achter de balie en natuurlijk had zij het al gehoord. Ze kwam op mij af en gaf mij een knuffel zoals een moeder dat hoort te doen. Ook hier weer het besef; ik krijg deze nooit meer van mijn eigen moeder. Ik bleef hartstikke koel? Ik liet wel een traantje, maar ik liet het niet lopen. Dit heb ik eigenlijk de gehele dag volgehouden, alsof ik een soort lamgeslagen was. Ik was eigenlijk ook best wel opgelucht dat het nu voorbij was. Het voelde ook als een soort bevrijding, wat ook weer een schuldgevoel opleverde. Toch fijn dat ik nu weet dat dit allemaal hartstikke normaal is in een rouwproces. Waar een opleiding al niet goed voor is ;-)

Mijn broer en zijn vrouw kwamen aanlopen, we condoleerden elkaar en liepen naar de kamer van mama. Eenmaal binnen kwam ik tot de conclusie dat ze er heel erg mooi bijlag. Haar rimpels waren verdwenen, ze had een soort contente glimlach op haar gezicht en het knuffeltje, wat ze had gehad van mijn nichtje, had ze vast in haar handen. Ik kwam gelijk in een soort van actie want er moesten kleren uitgezocht worden waarin ze opgebaard zou worden. Dit was eigenlijk binnen 5 minuten gebeurd want mijn moeder had niet zo heel veel kleiding meer. Ze was de afgelopen jaren zo fors geworden en ze had zo’n kleine kast dat we veel hebben weg gegooid toen ze het jaar daarvoor was verhuisd naar een andere afdeling. We besloten ook dat we niet wilden helpen met het afleggen van mama. Dus eigenlijk konden we gaan omdat we niet zo heel veel meer te zoeken hadden daar. Dit klinkt echt super cru, dat besef ik mij echt wel, maar ik had nog steeds niet de behoefte om aan dat bed te gaan zitten. We besloten naar mijn broers huis te gaan om daar maar vast te gaan overleggen wat we precies wilde qua uitvaart. De man van de Monuta zou pas de volgende dag langskomen dus we konden nu vast wat voorwerk doen. Ik kan mij verder niet zo heel veel herinneren van deze middag. Ik heb natuurlijk mijn andere beste vriendinnetjes op de hoogte gebracht en ik besloot ’s avonds om even met 2 van hen samen te komen om gewoon…tsja…wat eigenlijk? Ik wist het ook niet.

Na het eten reed ik terug naar mijn woonplaats waar ik 1 van de dames op zou halen om vervolgens door te gaan naar de ander. Ik had lekker een muziekje op en was een beetje in mijn hoofd aan het herhalen wat ik die dag meegemaakt had. Maar ineens, uit het niets, had ik het gevoel dat er iemand naast mij zat in de auto. Mijn hand, die op de versnellingspook lag, werd ineens heel koud en ik had het gevoel dat er een hand op die van mij werd gelegd. Op dat moment brak ik want ik had sterk het idee dat mama naast mij in de auto zat. Nu kun je hier van alles van denken en mij uitlachen tot en met, maar voor mij voelde dit zo bevrijdend omdat ik op dat moment heel hard kon huilen. Het voelde ook alsof mama mij wilde geruststellen dat het allemaal wel goed zou komen. Die aanraking had ik in jaren niet van haar gehad en nu ze dood was leek ze er ineens te zijn. Noem het spiritueel, noem het coping, noem het zingeving, noem het super gek, maar ik ben tot op de dag van vandaag 100% zeker dat dit gebeurd is. Ik werd daardoor eigenlijk best rustig waardoor de avond best gezellig was met de dames. We hebben over van alles gepraat en het voelde als mooie afleiding.

Maar ja, dan kom je daarna thuis in een leeg huis… Ik denk dat eenzaamheid hier het beste woord voor is. Ik had natuurlijk geen partner om dit te delen en mijn kat dacht waarschijnlijk alleen maar: “Hèhè! Daar is ze eindelijk! Give me food human!”. Terugdenkend aan deze tijd merk ik dat ik plaatsvervangend verdrietig word voor mezelf. Een rouwproces is eigenlijk ook ontzettend eenzaam want iedereen doet dit op een andere manier. Maar om echt alleen thuis te komen en je te realiseren dat je geen ouders meer hebt om dingen mee te delen is gewoon hartverscheurend. De nacht was dan ook verschrikkelijk. Ik wilde net zoals vroeger als ik verdrietig was bij mijn moeder in bed kruipen en daar lekker gaan slapen. Ik wilde een arm om mij heen want ik voelde mij zo ontzettend alleen, het rijmt ook nog…bah!

19 december 2017, de dag dat jij je laatste adem uitblies. Ik mis je mam… maar we weten: het is goed zo.

Liefs,

Je liefhebbende dochter Daniëlleke