Mocht je de andere delen nog niet hebben gelezen? Doe dit eerst even, anders is het misschien een warrig verhaal ;-) Klik hier.

Eenmaal in het revalidatiecentrum kon het grote herstellen beginnen. Zo makkelijk ging het allemaal niet want toen ze daar binnen werd gebracht kon ze enigszins een klein beetje zitten. Ook woog ze 45 kilo, dus je zag echt een hoopje botten in een bed liggen. Er werden allerlei therapeuten aan haar gekoppeld en ik weet serieus echt niet alles meer. Ze kreeg in ieder geval fysio, maatschappelijk werk (wilde ze niks van weten) en ergotherapie. Het was bijzonder om te zien hoe trots ze was als ze weer iets nieuws had geleerd. Langzaam maar zeker kon ze wat stapjes zetten met een rollator en zat ze eigenlijk 24/7 in een rolstoel in plaats van liggend op bed. Ze kwam ook de nodige kilo’s aan om weer wat body te krijgen. Helaas sloeg zij hier echter wel in door, maar dat was pas in een later stadium. Ik dacht echt dat als zij in dit tempo door zou gaan dat ze weer helemaal de oude zou worden. En stiekem hoopte ik dit heel erg want haar neuroloog was niet echt een inlevend persoon en gaf al vrij snel aan dat mama waarschijnlijk alleen een paar kleine stapjes kan zetten met een rollator en dat het verder niks zou worden. Dit is een klap in je gezicht als je dat hoort, maar ik wilde het dus ook niet geloven. Terugkijkend snap ik dat ze dit heeft gezegd, maar iets van een cursus empathie kan ze wel gebruiken.

Bijna elke dag ging ik bij mama langs. Of ik ging met mijn familie samen, of ik ging alleen. Ik had op dat moment ook mijn rijbewijs gehaald dus ik was niet meer zo afhankelijk van iemand anders. Maar als ik zo terugdenk dan is het wel een uitputtingsslag geweest. Het was niet om de hoek zeg maar. Niet alleen het heen en weer rijden kostte energie. Wij moesten af en toe ook meedoen met de therapieën. Mama zou namelijk af en toe naar huis mogen, gewoon als een bezoek zeg maar. Wij moesten als gezin dus bijvoorbeeld leren om haar op een wc te zetten en haar daarna te helpen als ze klaar was. Dit is echt hetgeen wat mij het meest is bijgebleven. Vooral omdat mijn moeder nogal veel ongelukjes had in die tijd. Dan stond je dus je moeder af te vegen/ te wassen, iets wat je niet hoort te doen op je 18^e zeg maar. Maar je deed het, want het kon niet anders. Je kon het ook niet over je hart verkrijgen om haar niet naar haar eigen huis te laten gaan. Maar het zorgde bij voor stress, heel veel stress…

 
Elke keer als er weer een bezoek of een uitje gepland stond dan had ik hier dagen van tevoren al last van. Ik was niet leuk naar mijn omgeving toe omdat ik zo ontzettend veel druk voelde. Ik wilde dat mijn moeder het leuk had en dat alles goed zou verlopen. Nu was zij natuurlijk ook niet de makkelijkste in de omgang en ik liep eigenlijk continu op mijn tenen als ik bij haar was. Wat ik ook deed, het was nooit goed en ze had altijd wel iets aan te merken. Kon zij hier iets aan doen? Nee, want haar rechterhersenhelft was driekwart afgestorven door het infarct. Kon ik hiermee omgaan? Nee, want ik was te jong om dit te beseffen en zelfs nu kan ik nog boos worden om dingen die zij toentertijd tegen mij zei. Daar zijn wij denk ik ook kinderen voor om af en toe boos te zijn op je ouders. Na een uitje, verjaardag of een bezoekje bij de familie was ik helemaal gesloopt en moest ik eigenlijk een week bijkomen bij wijze van spreken. Ik had alleen een hele andere tactiek: veel eten, veel drank, veel sigaretten, veel afspreken met mensen en doorgaan! Niet stil blijven staan, gewoon afleiding zoeken. Dit werkte op dat moment het beste voor mij. Liet ik mijn gevoel zien? Nee, want dat was niet nodig in mijn beleving. Ik liet wel even zien dat deze volwassen 18-jarige vrouw voor haar moeder kon zorgen en zelf een leven kon opbouwen.

Maar natuurlijk werkte dit averechts. Zoals ik eerder benoemde was ik niet echt een leuk persoon naar mijn omgeving toe. Ik had in die tijd een vriendje en die moest het altijd ontgelden. Ik kreeg toen ook last van mijn eerste paniekaanvallen en nu weet ik dat dit een symptoom is van je lichaam die letterlijk zegt: Ga eens even stilstaan en voelen! Maar zelfs dat wilde ik graag medisch verklaren en natuurlijk kwam daar niks uit. De chaos werd compleet door het huis waar ik in kwam te wonen. Ons ouderlijk huis werd verkocht omdat mama niet meer in dat huis zou kunnen wonen. Dit was voor haar natuurlijk heel erg verdrietig en ze snapte er eigenlijk niks van want wij konden toch voor haar zorgen? Zij had voor ons gezorgd dus nu moesten de rollen omgedraaid worden. Zeg dan maar eens “nee mama, dat kunnen wij niet”. Dit was ook nog de periode dat ze heel veel huilde dus de tranen vloeiden rijkelijk. Zij zou naar een verzorgingstehuis gaan en ik zou een huis toegewezen kregen. Niet zomaar een huis, een eengezinswoning met 3 slaapkamers en een mega grote tuin. Wie kan dit zeggen op haar toen inmiddels 19 jaar?! Dit huis is letterlijk altijd een bende geweest. Ik heb even geen idee meer hoe lang ik daar heb gewoond. Maar er was altijd zooi, de tuin was 1 grote puinhoop, de afwas stond er dagen en de rekeningen lagen op de schouw te verstoffen. Zocht ik toen hulp? Mogen jullie raden…

Liefs,

Daan