Toen wij op mijn moeders kamer kwamen lag ze te slapen en wij waren nog in de veronderstelling dat ze in de sub coma lag. De verpleger, ik noemde hem de viking omdat hij lang haar en een grote baard had, kwam binnen en zei dat ze allang uit haar coma was. We mochten haar wel even wakker maken. Dit durfden wij allemaal niet zo goed dus deed hij dat en dat ging niet heel zachtjes zeg maar. Hij schudde haar letterlijk door elkaar en riep haar naam keihard, die hij overigens ook nog eens verkeerd uitsprak. Op dat moment moesten wij ook wel even lachen omdat het er zo bizar uitzag. Vooral het gezicht van mama toen zij middenin het gezicht van de viking keek. Wij waren zielsgelukkig dat mama weer wakker was. Alleen was er nu één probleem, ze kon niet praten. Het enige wat ze een beetje kon was brabbelen als een baby. De viking gaf aan dat dit heel normaal is en dat haar spraak wel terug zou komen de komende dagen. Ik vond het zo naar om te zien omdat ik ook de angst in haar ogen zag. Ze wilde ons van alles duidelijk maken maar het lukte haar niet. Vele maanden later vertelde ze dat ze eigenlijk helemaal niks meer wist van de hele ziekenhuisperiode en dat is eigenlijk ook maar goed ook.

Na een paar dagen op de ic te hebben gelegen ging mama weer terug naar de CVA-unit en inderdaad, haar spraak kwam heel langzaam terug. Ook hadden ze een logopediste ingeschakeld om haar wat meer te begeleiden daarmee. Ze moest eigenlijk alles opnieuw leren en wij wisten dat dit allemaal nog wel eens wat tijd ging kosten. Ook hadden we door dat dit niet meer de moeder was die wij ooit hadden. De rollen waren een soort van omgedraaid, wij zorgden nu voor haar in plaats van andersom. De tijd in het ziekenhuis is voor mij een soms echt een blur met af en toe wat herinneringen die dan toch even naar de oppervlakte komen. Bijvoorbeeld de moesjes. Omdat mama alles opnieuw moest leren, dus ook het eten van voedsel, kreeg zij moesjes. Deze hadden verschillende smaken en elke dag was het weer een feestje als je haar hoorde praten over hoe goor of hoe lekker het moesje wel niet was. Aardbeien vond zij bijvoorbeeld echt superlekker, maar de pruimen vond ze niet te pruimen. Ik weet het, hele slechte woordgrap, maar kon hem niet laten liggen. Dus onze leuke gesprekken gingen voornamelijk over de moesjes want over al het andere werd ze voornamelijk heel erg boos en toen ook nog erg verdrietig. Ook was ze soms heel erg in de war en had ze hele rare uitspraken.

Zo waren er bijvoorbeeld continu beesten in haar kamer. Er was een hond die zij wilde aaien, er waren varkens onder haar bed, vogels die boven haar vlogen. Het was gewoon 1 grote dierentuin. Maar ze zag niet alleen dieren, ze zag ook wel eens mensen die er niet waren. Dan ging ze namen roepen en ze rustte niet voordat we haar met de rolstoel de hele gang hadden laten zien. En ja, ook dan kon zij om die persoon schreeuwen en ook boos worden dat diegene zichzelf niet liet zien. Ik schaamde mij werkelijk dood als puber en snapte niet wat er nou allemaal aan de hand was. Waarom deed zij zo achterlijk? Ik kon dan ook zo boos op haar worden en in plaats van met haar mee te spelen duwde ik haar vaak terug naar haar kamer waardoor zij helemaal in tranen was. Ik kreeg dan vaak opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd dat ik een stomme dochter was. Nu weet ik dat dit haar ziekte was die mij dit vertelde, maar dit sla je wel op als kind en dit kwam in mijn latere leven weer naar boven. Ik heb soms nu nog dat stemmetje van mijn moeder in mijn hoofd die mij zegt dat ik niet goed genoeg ben of die even beaamt: zie wel! Je kan het helemaal niet. Nu is dit overigens wel veel minder geworden door de EFT (Emotional Freedom technique) die ik heb toegepast. Ik vind het dan ook wel mooi dat mijn moeder zich soms nu in mijn dromen laat zien maar dat ze eigenlijk nooit iets zegt. Alsof zij weet dat ik hier last van heb gehad en dat ze mij het gevoel wil geven dat ik het echt zonder haar advies kan. Eigenlijk zijn dit dus hele fijne dromen. Alhoewel ik soms echt wakker word met het een soort van eigen boosheid omdat ik juist dat gesprek met haar wilde. Tegenstrijdigheid den top dit!

Die gekkigheid van mijn moeder was dus wel pittig om mee te dealen. Ook omdat wij niet precies wisten of dit wel over zou gaan. Er is overigens wel 1 situatie waar ik nu nog steeds heel erg hard om moet lachen. Ik kwam ’s avonds bij haar op bezoek en ze zei mij eigenlijk helemaal geen gedag. Ze negeerde mij ook echt en alles wat ik aan haar vroeg kreeg ik geen antwoord op. Met mijn broer wilde zij wel praten en ik begreep er helemaal niks van. Wat had ik deze dame misdaan?! Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw. Er stond buiten het ziekenhuis een soort kunstwerk. Een draaiende bol op een hele lange paal. Mijn moeder had hier uitzicht op en zij had mij zien zitten in die bol. Ze had gezwaaid, maar ik zwaaide niet terug. Ook had ze geroepen dat ik een jas aan moest doen omdat het koud was buiten. Maar ik deed geen jas aan dus ik luisterde ook nog eens niet naar haar. Dus ze was pissig, maar echt goed pissig. Probeer dan maar eens uit te leggen dat je op school bent geweest en dat je nooit zo hoog kan klimmen en dat ik zoiets nooit zou dan. Ik moest toen best wel hard lachen want het leek net een comedy. Een soort slecht geschreven scene uit ‘Zeg eens AA’. Ze is de hele avond boos op mij gebleven maar ik wist dat ze dit morgen toch wel weer vergeten zou zijn.

Mensen die een CVA hebben gehad zijn koppig, eigenwijs, kinderachtig en ga zo maar door. Nee wacht, ik zeg het verkeerd: mijn moeder die een CVA heeft gehad was koppig, eigenwijs, kinderachtig, zelfingenomen, irritant, vervelend, direct, bazig, afhankelijk, asociaal…en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar Daan, zijn er ook positieve dingen? Op dat moment waren die er echt niet en als ik zo nadenk zijn ze er nu ook gewoon nog niet. In één klap is de persoon waarvan jij houdt een heel ander persoon. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen van mijn “oude” moeder. Ja ze is er lijfelijk nog, maar haar oude zelf is elders. Ga ik deze moeder nog terugzien? Spoiler: Nee!

Lees de volgende keer part 6.