Hoe overleef ik mijn moeders CVA (beroerte)? (part 2)
Na vele kamers te hebben gezien kwam er eindelijk een arts die ons vertelde wat er aan de hand was. Een grote bloedprop zat vast in de rechterkant van haar hersenen, oftewel, ze had een zware CVA (beroerte). Er waren eigenlijk 2 opties, of we deden niks en dan zou het gewoon afgelopen zijn (zo interpreteerde ik het overigens). Of ze zou een middel toegediend krijgen (soort bloedverdunners) die ervoor zou zorgen dat de prop zou slinken. Natuurlijk roep je gelijk dat je die optie wilt want dan komt je moeder weer terug! Maar de arts gaf aan dat daar wel risico’s aan verbonden zaten. Ze zou daardoor weer een hersenbloeding kunnen krijgen en in mijn moeders toestand was dit wel een groot risico. Als we dit zouden doen dan waren de komende 24 uur kritiek. Er zou dan nog van alles kunnen gebeuren. Toch kozen wij voor deze optie want niets doen sloeg helemaal nergens op. Je wil toch alles hebben geprobeerd. Ik was ook nog steeds in de overtuiging dat het allemaal wel goed zou komen en dat ik, bij wijze van, de week daarop gewoon weer met mijn moeder aan tafel zou zitten om te kletsen over degene die ik nu weer leuk vond.
Even een korte samenvatting over hoe het CVA mijn moeder beïnvloede. Het bloedpropje zat in haar rechterhersenhelft. Dat betekent dat zij linkszijdig verlamd was en ja, ik vond dit ook heel erg gek. De dokter heeft mij dit een paar keer uit moeten leggen. Niet alleen was zij verlamd, maar ook haar karakter was veranderd. Dat hadden wij op dat moment niet heel erg door. We vonden haar wel wat kinderlijker maar dat zij echt een heel ander persoon werd was op dat moment nog niet heel erg aan de orde voor mijn gevoel. Je focust je ook meer op het lichamelijke omdat dit echt een beperking was wat je zag. Later kwamen er veel meer beperkingen bij, maar ze leerde ook weer heel veel. Hier kom ik op een later moment weer op terug. Wat overigens wel heel toevallig en gek was is dat ik op dat moment (op een blauwe maandag) de opleiding logopedie deed en daar hadden we een tentamen over de hersenen. Zonder te leren heb ik daar een 7 voor gehaald omdat het voor mij in de praktijk allemaal was gebeurd. Ik wist toen overigens al dat ik ging stoppen met de opleiding. Ik ging naar school voor afleiding, want jemig, wat heb ik dat veel gezocht in die tijd…
Na het gesprek met de arts mochten we eindelijk naar haar toe. Ze lag op de ic dus ik had wel een vermoeden dat dit echt ernstig was. Nu ik ouder ben weet ik dondersgoed dat ze hartstikke ziek was en dat de kans dat ze zou komen te overlijden echt heel groot was. Maar als 17-jarige zie je dit gewoon niet. Mijn puberbrein kon dit helemaal niet aan en die kon dit helemaal niet bevatten. Niet alleen mijn puberbrein deed moeilijk, maar ook mijn eigen gevoel als dochter was gewoon eigenwijs en wilde het niet zien. Je doet alsof het allemaal wel meevalt. Die machines waar ze aanzat waren er toch allemaal maar om haar in de gaten te houden? Dit is allemaal puur ter preventie! Ik was het continu voor mezelf allemaal aan het downgraden zodat het allemaal wel meeviel. Toen wij aan haar bed stonden kon ze ook gewoon op ons reageren! En ze bewoog zelfs haar tenen! Dus het viel allemaal wel mee! Niks aan de hand! Maar ondertussen had ik wel een zenuwachtig gevoel in mijn buik en die negeerde ik keihard.
Mijn moeder reageerde dus op ons, maar ze was heel recalcitrant. Ze wilde haar bed uit en naar huis. Ze probeerde dit ook te doen maar omdat zij natuurlijk deels verlamd was ging dit niet. Daardoor werd zij eigenlijk nog bozer en omdat zij een gevaar voor zichzelf werd kwam het besluit om haar vast te binden aan het bed zodat zij in ieder geval niet uit bed kon vallen. Tot op de dag van vandaag zie ik dit beeld voor mij. Misschien was dit ook wel het moment dat ik wist dat het een heel lang proces zou worden. Het is een heel verdrietig beeld. Je ziet een moeder liggen die niet meer jouw moeder is zoals je haar kende. Ze was boos, verdrietig en had geen oog voor jou maar alleen voor zichzelf. Ze kon amper volzinnen maken en hetgeen wat ze zei was alleen maar negatief. Als kind ben je machteloos en het liefst knip je op dat moment in je vingers zodat je, of terug kan in de tijd om dit te voorkomen, of vooruit in de tijd zodat zij weer beter is. Deze vragen kwamen ook wel gelijk in mij op. Hadden wij dit kunnen voorkomen? Hadden wij haar eerder naar een dokter moeten sturen? Eigenlijk een ‘wat als’ gevoel. Er waren op zich wel wat signalen voor het infarct die duidden op dat er wel echt iets lichamelijks aan de hand was. Ze was bijvoorbeeld heel veel afgevallen, ook had ze hartkloppingen. Maar zij gaf aan dat dit stress was en dat het heel normaal was dat dit dan gebeurde. Dit is allemaal achteraf geneuzel en wij hebben als kinderen echt wel een paar keer gezegd dat zij naar een dokter moest omdat wij ons zorgen maakte. Maar uiteindelijk is het mijn moeder die dan daadwerkelijk moet gaan en dan komt toch die eigenwijsheid om te hoek kijken.
Na een tijdje bij haar bed te hebben gestaan kregen we van de verpleging te horen dat het voor ons ook tijd was om even uit te rusten. Eigenlijk kregen wij het bevel om naar huis te gaan en nog een paar uurtjes proberen te slapen. Alsof dat zou lukken dacht ik nog… ik wilde hoe dan ook eerst een sigaret als ik thuiskwam. Smaakte dit dan lekker? Nee natuurlijk niet! Je zit met je hoofd bij je zieke moeder. Was het wel een goed idee om naar huis te gaan? Stel dat er toch iets gebeurd? Dan zijn we er niet bij! Mijn hoofd ging van de ene gedachte naar de andere. In bed probeerde ik mijn ogen dicht te doen maar dan zag ik mijn moeder weer liggen op de badkamervloer. Ik probeer mij nu ook voor de geest te halen wie de badkamer heeft schoongemaakt. Want daar lag natuurlijk bloed doordat zij op de rand van de douche was gevallen. Dit zijn allemaal van die details die ik niet meer weet en dat is misschien maar goed ook. Maar de details van hoe zij daar lag weet ik nog al te goed en dat spookte die ochtend, want dat was het inmiddels al, steeds door mijn hoofd. Wat zou de dag ons verder brengen? We moesten het haar moeder gaan vertellen, hoe zou zij reageren? Ik moest mijn werk gaan bellen dat ik die zaterdag niet zou kunnen komen werken en eerlijk? Ik vond dit nog het meest spannende omdat ik het nooit zo prettig vond om mij af te melden! Iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van heb haha. Ik moest ook mijn vrienden op de hoogte gaan brengen, hoe zouden zij reageren? Zouden zij gelijk naar mij toekomen? En dan het aller allerbelangrijkste: Hoe gaat het verder met mijn lieve mama?
Lees het de volgende keer in deel 3.
Liefs,
Daan