Hoe overleef ik mijn moeders CVA (beroerte)? (part 1)
Het was midden in de nacht en ik werd wakker van een harde klap en van mijn broer die van zolder naar beneden rende. Nog half slaperig hoorde ik dat ik een ambulance moest bellen? Toen ik mijn slaapkamer uitkwam zag ik haar liggen op de badkamervloer, of nou ja liggen? Ze zat op handen en knieën en onder haar lag een plas bloed. Ik begreep er helemaal niks van maar ik schoot wel gelijk in paniek. Maar ik moest 112 bellen dus er was geen tijd voor paniek en ook niet voor mijn bel angst die ik had. Ik kreeg een vrouw aan de lijn die natuurlijk heel rustig bleef. Ik schreeuwde dat het niet goed ging met mama en dat er snel iemand moest komen. Zij stelde allerlei vragen en ik moest daar dus schijnbaar antwoord op geven, maar ja! Het was nog niet de tijd van het mobieltje dus ik zat met de vaste telefoon te bellen op mijn moeders slaapkamer. Dus al schreeuwend vroeg ik mijn broer van alles wat de vrouw wilde weten. Ik was zo in paniek dat ik niet echt kon focussen en het gekke is? Het leek alsof ik op dat moment een klap van iets of iemand in mijn gezicht kreeg zo van: Doe nou eens rustig! En dat werkte gek genoeg. Ik denk overigens nog steeds dat mijn vader hier iets mee te maken had, noem het zingeving, voor mij werkte het.
De vrouw kon eigenlijk al heel snel niets meer voor mij doen dus werd mij gezegd dat ik de ambulance op moest wachten. Het cliché is waar, het duurt voor je gevoel echt een eeuwigheid dat hij er is. Natuurlijk was het maar 10 minuten, maar het voelde echt als uren. Er kwamen 2 ambulancebroeders met een brancard het huis in en liepen gelijk door naar boven. Ik liep te ijsberen van mijn slaapkamer naar de badkamer en omdat mijn broer mijn moeder ondersteunde was ik het aanspreekpunt. Mijn moeder riep ondertussen alleen maar dat ze naar bed wilde, dat was ook het enige wat ze riep. Ze ademde ook heel erg zwaar en ze had een hoofdwond. Dus ik dacht ze is uitgegleden, heeft nu die wond en misschien wel een hersenschudding. Eigenlijk hoop je op dat moment dat dat het is, maar stiekem wist ik wel dat dit echt niet goed was. 1 broeder kwam op mij af en ging het gesprek met mij aan. “Je moeder heeft waarschijnlijk een beroerte en we moeten heel snel naar het ziekenhuis om het te behandelen”. Ik weet nog dat ik reageerde met het feit dat alleen maar oude mensen dit toch kregen? En niet vrouwen van 52 jaar? Ik snapte er helemaal niks van en eigenlijk wist ik ook niet zo goed wat een beroerte nou precies was. Ik weet wel dat ik het doodeng vond en toen de broeder vroeg of ik meewilde in de ambulance was mijn antwoord heel duidelijk: NEE! Je zult net zien dat ze dan doodgaat terwijl ik naast haar zit. Ik had pure angst in mijn lijf want ik was als de dood (slechte woordspeling, I know) dat mijn moeder er straks niet meer zou zijn. Ik wilde heel graag met mijn broer mee in de auto naar het ziekenhuis toe.
Weet je dat een ambulance echt superhard kan rijden? Maar echt dat zo’n ding over drempels heen kan vliegen? Op zich is dit erg logisch want vaak is er toch wel enige vorm van haast om iemand naar een arts te krijgen. Wij hadden namelijk wat moeite om het bij te houden. De sirenes waren niet aan en ik vond dit positief want als het echt zo ernstig zou zijn dan doen ze deze toch wel aan? Het bleek later dat ze deze alleen aandoen als er veel verkeer op de weg is. Het was rond half 2 ’s nachts dus er was geen kip op de weg. Ook dit is weer zo’n moment dat ik hoop had, dat ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Maar zodra je een ziekenhuis binnenkomt en je wordt van kamer naar kamer gestuurd, zonder dat ze echt vertellen wat ze nu aan het doen zijn? Dan is het op zich wel goed mis. Ik baalde als een stekker dat ik mijn sigaretten niet mee had genomen. Ja, ik rookte toen echt als een ketter, don’t shoot me! Ik ben inmiddels als 9 jaar gestopt? Maar toen vond ik dat nog stoer want nogmaals: ik was 17 jaar…
Zenuwachtig bleven we maar wachten en dronken we vieze ziekenhuis koffie en thee. Je hebt eigenlijk nergens trek in, je wil gewoon weten wat er nu allemaal aan de hand is. Ondertussen wisten alleen mijn broer en ik hiervan af, niemand hadden we op de hoogte gesteld omdat het dus zo laat was. Je wordt ook een beetje heeeeeel erg geleefd op zo’n moment. Mijn moeder haar moeder, dus mijn oma, die hebben we bijvoorbeeld niet gebeld. Natuurlijk zijn we gelijk de volgende dag naar haar toe gegaan. Maar nu denk ik nog wel eens of we het misschien niet gelijk hadden moeten zeggen. Dit is meer mijn stukje hoor, ik heb er verder geen spijt van, maar wel een ‘wat als’ gevoel. In ieder geval zaten wij in het ziekenhuis te wachten op een arts die ons zou vertellen of het echt een beroerte was die mijn moeder op dat moment had.
Lees de volgende keer part 2
Liefs,
Daan