Wat gebeurd hier!? Een vorig leven? Really? Part 2
Ik had natuurlijk al wat ervaring met paniekaanvallen waarbij ik dacht dat ik gek zou worden, maar dit was wel even een leveltje hoger! Nu wist ik namelijk zeker dat ik gek werd. Hoe kan een mens ineens, uit het niets, een heel leven voor zich zien en navertellen?! Deze man, die ik ineens zo duidelijk voor mij zag, lag in een loopgraaf samen met zijn eenheid om zijn land te verdedigen. Dat land was Engeland om precies te zijn. Eerlijk gezegd hoorde ik niemand praten en hoorde ik ook geen geluiden. Het leek een soort stomme film waar ik in was beland. Ik zag ook alleen maar flitsbeelden, een soort bewegende foto’s van zijn leven. Die ik langzaam maar zeker aan elkaar kon koppelen. Ondertussen stelde de therapeute mij allerlei vragen en tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet hoe zij op die vragen kwam. Ze wist precies de juiste vragen te stellen.
De eerste vraag was op zich nog wel logisch want ze vroeg of ik was gestorven tijdens die oorlog. Ik kon gelijk de zin produceren: “Nee, ik ben alleen maar in mijn linkerschouder geschoten en die kogel heeft er dagenlang ingezeten”. Het gekke hiervan is dat ik al die jaren voor deze therapiesessie het heel fijn vond om mijn rechterhand op mijn schouder te leggen. Dit deed ik voornamelijk als ik stress had want dan kreeg ik er namelijk last van. Ik heb daar nooit iets achter gezocht eerlijk gezegd, ik vond het gewoon lekker zitten. Mijn therapeute vroeg dan ook of Daan, ik dus, daar nu nog last van had en het antwoord was volmondig “ja!”. Dus gingen we dit puntje herschrijven zoals dat heet, want deze pijn is niet van mij, maar van Robert. Ik moest de schotwond op mijn schouder visualiseren en deze proberen dicht te maken met mijn gedachten. Ik weet nog dat ik heel emotioneel was en dat het mij niet goed lukte. Want hallo! Wat zat ik hier te doen?! Het meest nuchtere persoon op aarde moest even horen dat ze last had van een wond van iemand anders en die moest zij zelf dicht gaan maken?! Koekoek! Maar het moest, want anders zou ik er altijd last van blijven houden. Dat waren overigens de woorden van mijn therapeut. Na wat mijn gevoel een eeuwigheid duurde lukte het en was ik ook wel trots want ik had iets opgelost met visualiseren? En ik kan je vertellen, tot op de dag van vandaag zit ik niet meer met mijn hand op mijn schouder en heb ik er ook geen pijn meer aan. Dus zeg het maar!
Het volgende stukje was het gezin. Schijnbaar had Robert aan zijn dochter beloofd dat hij weer terug zou komen uit de oorlog en dat hem niets zou overkomen. Niet echt een hele slimme belofte als je weet dat er ook een hele reële kans is om te sterven. Mijn therapeute vroeg ook aan hem of dit wel een goed idee was want zoiets kun je eigenlijk niet beloven. Maar hij zei het om zijn dochter, maar ook zichzelf, gerust te stellen. Want wat bleek, zijn vrouw was zwaar depressief dus het was lastig voor hem om ze beide alleen achter te laten. Hij wist dat zijn vrouw niet goed voor zijn dochter kon zorgen. Nu hoor ik je denken; jij hoorde toch geen stemmen? Dat klopt, maar dat is het gevoel wat ik dan kreeg en zo kon ik het wel zelf onder woorden brengen. Alsof ik iets doorkreeg wat ik dan moest vertellen. Ik weet overigens ook de namen van de vrouw en dochter niet. Maar ik weet zeker dat als ik meerdere sessies had gedaan of ik was er zelf mee aan de slag gegaan dat dit nog wel boven zou komen. Maar voor mij was dit ook wel even genoeg moet ik zeggen, er gebeurde zoveel! Die beloften die hij overigens had gedaan waren voor mij verder geen issue. Had ik hier last van in mijn dagelijks leven? I really don’t know…. Ik vond het voor hem voornamelijk heel vervelend dat hij hier zo mee worstelde. Het was namelijk wel iets wat hij vaker deed tegen zijn dochter om haar wat meer te beschermen tegen het aftakelen van haar moeder.
Dan komen we ook bij het heikel punt, de dood van Robert zijn vrouw. Dit beeld zag ik overigens niet meer bij de therapiesessie. Nadat we het gehad hadden over zijn uitspraken naar zijn dochter en die schotwond was ik helemaal gesloopt, ik kon niet meer. Het leek echt alsof iemand al mijn energie uit mij had getrokken en eigenlijk was dat ook zo. Mijn therapeute gaf aan dat ik de komende dagen misschien nog meer dingen zou kunnen zien en dat dit volkomen normaal is. Heel eerlijk gezegd was ik aan de ene kant heel erg nieuwsgierig, maar aan de andere kant ook weer heel erg bang. Ik kon het eigenlijk ook allemaal niet echt bevatten wat er nou was gebeurd en besloot het maar op mij af te laten komen. Ik was wel zo open dat ik het aan mijn vriendinnen vertelde en die moesten ook gelijk lachen want natuurlijk was ik een man in mijn vorig leven! We maken altijd grappen over mijn zware stem en lompheid dus het kwam niet als een verrassing. Maar toch vond ik het stiekem allemaal heel erg interessant en ging ik thuis toch nog even Googlen. Ik had schijnbaar regressietherapie gehad en dat heeft zij mij waarschijnlijk ook allemaal verteld maar hé ik werd geleefd als een malle op dat moment. Mocht je er meer over willen lezen, klik dan hier.
Na een aantal dagen kwamen er toch nog een paar dingen omhoog. Waaronder dus de naam, die wist ik tijdens de sessie nog niet. Ik weet dat ik thuis van de trap liep en dat ik ineens uit het niets iemand “Robert” hoorde roepen in dus mijn hoofd. Nu zou je denken dat er gelijk weer paniek op zou duiken want ik hoorde stemmen! Maar ik kon het gelijk koppelen aan de mystery man uit de therapiesessie. Ik heb dit meteen opgeschreven en ben weer verder gegaan met de dag, die overigens bestond uit heel veel op de bank liggen. Ik kon het op zich ook wel redelijk van mij afzetten, wat ik overigens niet had verwacht. Er kwamen nog wel wat meer kleine dingen omhoog maar het laatste wat ik wil delen is hoe zijn vrouw is overleden.
Tijdens een hardloopsessie, waar ik op zich best wel lekker inzat, kreeg ik ineens weer een beeld in mijn hoofd. Deze keer was het absoluut geen fijn beeld en ik raakte daar dus wel van in paniek. Ik ga het beeld niet omschrijven, maar zoals vermeld in deel 1 heeft zijn vrouw ervoor gekozen om uit het leven te stappen. Nu heb ik in mijn eigen leven, en voornamelijk als kind, heel erg angst gehad voor berichten over zelfdoding. Ik heb zelfs een fase gehad dat ik niet over de spoorwegovergang durfde met de fiets omdat ik bang was dat ik de trein niet zou horen en dat het dan mis zou gaan. In de auto deed ik dan mijn ogen dicht en hield ik mijn adem in. Nu wil ik oppassen met dit soort dingen koppelen aan een vorig leven omdat in mijn privésfeer ook dit soort dingen zijn gebeurd. Dus het kan ook gewoon een angst zijn geweest omdat het allemaal dichtbij kwam. Ik heb dit wel besproken met mijn therapeute en we hebben geprobeerd om die angst wat minder te maken. Want ik had er nog wel last van in mijn dagelijks leven. Een irreële angst die ik bijvoorbeeld had was dat ik bang was om depressief te worden en dan gekke dingen zou doen. Dit is natuurlijk wat Robert zijn vrouw heeft gedaan maar ik zeg niet dat het met elkaar in verband staat. We hebben naar mijn stukje gekeken en die angst enigszins minder heftig gemaakt.
Na dit beeld is er niks meer naar boven gekomen maar zijn er wel heel veel luikjes qua gevoel en emoties geopend. Deze luikjes had ik heel lang gesloten dus er moest behoorlijk wat bagger uit. Ik ben bij deze therapeute maar 4 keer geweest want dat was voor mij even genoeg op dat moment. Maar ik wist ook dat dit het begin zou zijn van nog een heel traject en misschien wel een levenslang traject. Ik ben nu bijna 3 jaar verder en ik ben al een heel eind maar ik weet ook dat ik af en toe de APK voor mijn geest en lichaam nodig heb. Ik doe nu ook nog eens een opleiding waarbij mijn leven nog meer wordt uitgediept! En dan heb ik het over mijn leven, die van Daan, wat een freaking tof en liefdevol leven is!
Liefs,
Daan