Van daten tot (t)rouwen (part 1)

Daniëlle Ter Horst • 16 maart 2021
Laatst kreeg ik op een datingapp de vraag of ik geen kinderwens had, want ik was toch al wel 35 jaar oud en de klok begon te tikken volgens deze beste man. Voor mij was dit gelijk het teken dat ik de match moest opheffen. Natuurlijk heb ik een kinderwens! Natuurlijk begint de tijd een beetje te dringen, maar dat deze man dit mij even moest vertellen? Nee, dat trok ik absoluut niet. Ik werd in een gat gegooid waar ik niet in wilde komen en ik hoorde ook gelijk mijn leerlingen in mijn hoofd weer zeggen dat ik het eeuwige kattenvrouwtje ben. Ik maak geen grap, dit wordt regelmatig tegen mij gezegd door deze lieve schatjes. Met ook gelijk de vraag of ik niet op Tinder zit. Natuurlijk heb ik deze datingapp geprobeerd! Ook allemaal anderen, van Happn tot aan het serieuze E-matching, maar niks heeft nog tot de liefde van mijn leven geleid. Je gaat toch aan jezelf twijfelen of je misschien niet te kieskeurig bent. Maar na het zoveelste bericht van een 60-jarige man die op zoek is naar een jong ding is een beetje kieskeurigheid toch niet heel erg? Of heeft het te maken met het feit dat ik het voorbeeld heb van 3 vrouwen die allemaal hun man zijn verloren en daarna zonder partner verder zijn gegaan?

Ik ben op dit moment ook bezig met de opleiding verlies- en rouwtherapie en daar moet ik een levensloop voor schrijven. Daar zit ook het thema ‘liefde’ in waarbij je de relaties die jij hebt gehad onder de loep legt. Nu wil het feit dat ik maar 1 relatie heb gehad in mijn leven. Dit was op mijn 18e nadat mijn moeder ziek was geworden. Wij hebben ongeveer een relatie gehad van 2,5 jaar. Maar op dat moment worstelde ik heel erg met mijn zieke moeder. Ik was mantelzorger geworden en ik struggelde met het feit dat mijn moeder, die ooit mijn beste vriendin was, mijn moeder niet meer was. Ik deed alles fout in haar ogen en dat kreeg ik continu te horen. Op wie reageer je dan je frustraties af? Juist, op je partner, die dat eigenlijk helemaal niet verdiende. We waren ook nog heel jong hoor, dus communicatie was wel een dingetje, maar dit had anders gekund. Toen deze relatie stopte heb ik denk ik onbewust gedacht: Het is makkelijker om geen relatie te hebben want anders moet ik diegene gaan vertellen over mijn moeder en dan moet hij ook nog kennis met haar gaan maken. Hoe heftig is dat om te horen als date? Je hebt geen vader meer, maar je moeder is ook zwaar gehandicapt en daar zadel je dan iemand anders mee op. Ik dacht echt dat niemand hierop zat te wachten. Oftewel, de muur werd heel rap naar boven toe gemetseld en ik kan je vertellen, die was moeilijk af te breken. Er zat behoorlijk wat werk in en ik had het beste cement gebruikt.

Nadat mijn moeder was overleden kwam ik dus in een gat terecht (lees dat verhaal hier) en je bent niet alleen jezelf kwijt, maar je hebt ook geen partner om het mee te delen. Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik dit proces zelf heb kunnen doorstaan, maar aan de andere kant mis je een arm om je heen op het moment dat je het eigenlijk het meest nodig hebt. Ik kwam elke keer weer in een leeg huis terecht en zat ik weer in mijn eentje op de bank. Tijdens mijn instorting waren mijn beste vriendinnetjes zwanger en ik vond dat echt te gek en ik vond het superleuk om ze te overladen met cadeaus voor de kleine. Maar er was ook een besef, ik was nog steeds alleen en was nog ver weg van het krijgen van kindjes, als het mij overigens gegund is. Het leek wel of er allerlei rouwprocessen aan de gang waren en ik kon het allemaal niet ordenen. Ik wist dat ik eerst mezelf weer enigszins op de rit moest krijgen voordat ik überhaupt mezelf kon openstellen voor iemand anders. Maar ik had er wel behoefte aan en dat vond ik een goed teken want dat was een tijdje geleden.

Na mijn reis naar Canada was ik zo in tune met mezelf dat ik ineens toch dates had via die welbekende datingapps. Ik legde er geen druk op ofzo? Heb geen idee! Maar ik had de ene match na de andere. Ik vond het afspreken allemaal hartstikke eng en was bloed zenuwachtig elke keer, maar ja, je moet iets als je de liefde wil ervaren in je leven. Ik was echt benieuwd of ik nog verliefd zou kunnen worden. Natuurlijk ben ik dat echt wel een paar keer geweest. Maar ik had (heb?) de gave om de verkeerde mensen uit te kiezen en als ik het eenmaal te pakken had kon ik daar moeilijk vanaf komen. Ik was ook wel iemand die het aan alle vrienden vertelde, maar niet aan diegene zelf, wat op zich niet handig is. Die keren dat ik het wel deed liep ik namelijk een blauwtje en werd het voor mij weer bevestigt: je kunt beter alleen blijven dan krijg je tenminste geen gebroken hart. Want dan begon het rouwproces weer van voor af aan en als ik ergens geen zin aan had was dat het wel. Dus bleef ik in mijn eigen bubbel/ fantasie want daar was het veilig.


Maar goed, jullie willen natuurlijk weten of ik de liefde weer enigszins heb kunnen voelen na mijn Canada reis. Mijn antwoord daarop is een dikke vette ja! Het moment dat iemand voor je deur staat en weet dat dit het wel eens zou kunnen zijn, dat gevoel had ik! Je hoort het al, ik had het. Het waren een paar fantastische weken. Deze persoon liet mij weer voelen hoe het is om jezelf helemaal over te geven. Hij brak mijn muur met een mokerslag doormidden en wist tot de kern te komen. Ik had dit werkelijk nog niet zo eerder ervaren en voelde mij heel erg op mijn gemak bij hem. Je weet gewoon dat dit goed zit en dat dit heel leuk zou kunnen worden. Niet wetende dat er bij hem nog heel veel oud zeer was waar hij echt nog mee moest dealen. Zijn eigen rouwprocessen die hij keihard had weggestopt. Hij moest daarmee aan de slag, hoe k*t voor mij ook, ik snapte waarom. Ik kon mezelf ook niet openstellen toen, dus ik kan dat van hem nu ook niet verwachten. Dus brak er voor mij weer een nieuw mini rouwprocesje aan waarbij ik het daten weer on hold had gezet.


We zijn nu bijna 1,5 jaar verder weer en we zitten middenin Corona tijd. Heb ik dates gehad? Hoe reageren mannen als ik over mijn ouders vertel? Lees dat allemaal in part 2!