Ik was 3 jaar oud toen mijn vader aan een leverinfectie overleed. Het enige waar ik aan kan zien of ik dezelfde rimpels krijg zijn de foto’s die ik nog heb. Maar ja, het waren de jaren 80 dus foto’s waren niet van hele goeie kwaliteit. Ook was mijn vader degene die de foto’s vaak maakte dus ik heb er niet zoveel. Ik heb 1 videoband waar hij opstaat, dus ik weet hoe hij praat en hoe hij beweegt zeg maar. Die video bewaak ik met mijn leven. Ik heb er zelfs nog een videorecorder voor zodat ik af en toe mezelf even kan terugwerpen in de tijd toen ik nog een vader (en moeder) had. Waarom ga je deze video dan niet digitaliseren? Ja, goeie vraag… omdat ik bang ben dat die video dan misschien wel kwijtraakt? Of dat het digitaliseren niet lukt en dat ook de video niet meer werkt? De meest rare gedachten komen dan in mij op en ik krijg er letterlijk paniek van. Dus dan maar af en toe de videorecorder naar beneden slepen.

Ze zeggen dat je je eerste echte gedachte kan onthouden vanaf ongeveer je derde levensjaar. Het zou ook eerder kunnen, maar je hoort wel dat dit vaak traumatische ervaringen zijn geweest. Mijn eerste echte gedachte was dat mijn vader in zijn kist ligt. Ik zie hem daar weer liggen met zijn donkere pak en een tevreden glimlach op zijn gezicht. Is dit traumatisch voor mij geweest? Helemaal niet zelfs! Ik haal er zelfs kracht uit omdat ik voel dat het oké was voor hem. Hij was het eerste dode lichaam wat ik had gezien. Daarna heeft het heel wat jaren geduurd voordat ik weer een overleden iemand zag. Ook dit was een vader van een toenmalige vriendin van mij en ik weet nog dat hij er zo anders uitzag. Daardoor ging ik twijfelen aan mijn eigen beeld en of ik het niet wat geromantiseerd had in mijn hoofd. En misschien is dit ook wel zo! Is dit erg? Nee, ik denk het niet! Het helpt mij nog steeds om te weten dat mijn vader een soort van ok was met zijn dood. Mijn moeder heeft mij wel eens verteld dat zij mij ook continu kwijt was tijdens het condoleren. Als ze mij dan weer ging zoeken stond ik weer bij de kist van papa en was ik hem aan het verblijden met allerlei verhalen. Ik bleek ook een echt papa’s kindje te zijn. Dit is allemaal van horen zeggen en ik heb dus geen idee en dat raakt mij.

Soms vraag ik mij wel eens af hoe het zou zijn als hij nog zou leven. Zou hij dan nu trots op mij zijn? Zou hij dan mij komen helpen als ik weer eens een klusje in huis heb waar ik zelf niet uitkom? Zou hij mij advies geven op carrièregebied? Ik zou graag zelfstandig ondernemer willen worden en als 1 iemand daar verstand van heeft was hij het wel (hij was directeur van een grote wooncorporatie). Zou hij aan mijn kop zeuren dat hij graag nog meer kleinkinderen wil? Of nog erger, zou hij mijn toekomstige partner het vuur aan de schenen werpen omdat niemand goed genoeg is voor zijn dochter? Natuurlijk zijn dit allemaal als, als, als dingen en ze kunnen ook nooit werkelijkheid worden. Maar soms helpt het mij wel om even de luchtige kant te zien en om dat zware rotsblok even wat lichter te maken. Ook al weet ik niet helemaal of ik op hem lijk, 1 ding weet ik zeker:



Maar papa
Ik hou steeds meer van jou

Liefs,

Daan (je liefhebbende dochter)