Van daten tot (t)rouwen (part 2)
Daniëlle Ter Horst • 4 april 2021
Mocht
je Part 1 nog niet hebben gelezen klik dan hier. Er is op dit moment van schrijven een lockdown gaande met een avondklok dus daten is super lastig. Toch heb ik nog nooit zoveel gedatet als het afgelopen jaar. Ik heb echt een leuke tijd achter de rug en ik probeer dat stemmetje met dat de tijd dringt echt even uit te schakelen. Bij mijn laatste date was ik niet eens zenuwachtig! Ik had er gewoon zin in! Het was zelfs iemand die veel jonger was dan ik. Ik had al mijn twijfels hoor, maar toch wilde ik er open ingaan. Dan is het wel oprecht jammer als iemand dan niet is wat je had gehoopt, maar je bent wel een ervaring rijker en je hebt een leuke middag/avond gehad. Daarna was ik er wel weer even klaar mee moet ik zeggen. Ik wilde even een korte pauze om me weer op mezelf te richten. Dat gevoel wat ik na Canada had heb ik dus nog niet weer ervaren.
Wat ik ook erg lastig vind is wanneer je gaat vertellen dat je geen ouders meer hebt en dat jouw rugzak wel iets groter is dan de gemiddelde 35-jarige. Je wil niet gelijk op een datingapp alles op tafel gooien want dat schrikt iemand misschien af. Maar ik heb ook op mijn profiel staan dat ik verlies- en rouwtherapie aan het doen ben. Dus de meeste mannen willen eigenlijk wel weten waarom ik hieraan begonnen ben. Ik vertel vaak ook wel gelijk hoe de vork in de steel zit, puur om te kijken hoe ze reageren. Ik weet dat dit natuurlijk niet echt heel slim is, maar aan de andere kant hoort het wel bij mijn leven en het is de reden waarom ik deze opleiding ben gaan doen. De mannen reageren over het algemeen wel prima hoor. Of ze willen van alles weten, of ze kappen het af en geven aan dat we dit beter kunnen bespreken als we elkaar in het echt zouden zien. Soms komen er ook verhalen los aan de andere kant en merk je dat mannen ook ineens heel open worden met hun verhaal. Ik vind het eigenlijk het leukst en het fijnst als dit dus gebeurd. Ik weet dan dat een man het niet erg vindt om zichzelf bloot te geven. Ik merk toch een soort weerstand bij mezelf als ze het onderwerp afkappen. Maar ik snap het ook wel weer, zoiets bespreek je eigenlijk gewoon liever live. Als zij er dan live niet over beginnen dan weet ik genoeg en ben ik eigenlijk ook gelijk afgeknapt. Ik hou gewoon niet van koetjes en kalfjes praat. Je wil elkaar leren kennen en dat doe je niet door alleen maar over het weer te praten, of over wat je favoriete serie is.
Nu krijg ik sowieso vaak te horen dat mijn lat wel erg hoog ligt en dat ik te veel eisen stel. Maar ik denk persoonlijk dat ik dit als 35-jarige ook wel mag doen. Ik weet wat ik wel en niet wil in het leven en daar hoort een man bij die mij volledig daarin steunt. Er zal ook een stuk bescherming naar mezelf toe inzitten. Ik vond (soms nog vind) het lastig om mezelf helemaal bloot te geven. Hoe open ik ben in deze blog, hoe lastig ik het vind in de armen van een man zeg maar. Ik ben verbaal erg sterk, dat weet ik ook, maar zodra er iets van affectie om de hoek komt kijken merk ik dat ik dit lastig vind. Ook als een man zich zorgzaam opstelt vind ik dat moeilijk omdat ik gewend ben om voor mezelf te zorgen. Het liefst doe ik alles gewoon zelf! Dan kunnen er misschien ook minder fouten gemaakt worden. En als deze dan worden gemaakt dan is het mijn eigen schuld. Hulp vragen is altijd al lastig geweest omdat ik niet iemand wil lastigvallen met mijn problemen. Ik denk het namelijk altijd wel zelf op te kunnen lossen. Dit hebben mijn moeder en allebei mijn oma’s ook laten zien. Ik ben opgegroeid met het feit dat je als vrouw echt wel alleen kunt zijn. Ik weet niet hoe het is om een man figuur om mij heen te hebben. Ja, een oudere broer, maar dat vind ik anders omdat hij op een andere manier een soort voorbeeld was. Mijn vrouwelijke familieleden, en dus de vrouwen die ertoe deden, waren allemaal alleen na het overlijden van hun partner. Zij deden zich zo sterk voor dat ik natuurlijk het idee heb gekregen dat je als vrouw alleen de hele wereld aankunt. Maar dat als je wel een partner hebt dan zou deze kunnen te komen overlijden, net zoals bij mijn moeder en oma’s. Dus wat is het thema denk je? Inderdaad, angst! Ik denk dat zij zich er ook niet aan durfde te wagen omdat ze niet nog een keer door dat verdriet heen wilden. Natuurlijk is dit allemaal gissen want ik kan het ze niet meer vragen. Maar ik denk wel dat ik onbewust dit patroon heb overgenomen. Het zit absoluut niet in mijn DNA want het is meer een gedragspatroon wat ik zou kunnen doorbreken.
Het is dus een cyclus waar ik uit probeer te komen en langzaam maar zeker gaat dit toch wel de goeie kant op. Ik heb mij de laatste tijd erg gericht op mezelf en ben bezig geweest met deze “casus”. Ik heb deze gedragskoorden doorgeknipt voor mezelf zodat ik mij kan openstellen voor de liefde. Nu moet ik zeggen dat ik voor Tinder en dergelijke weinig tijd had, of nou ja, ik wilde er geen tijd voor vrij maken. Ook omdat ik dus vond dat ik eerst wat dingen op moest lossen voor mezelf. Toch zeggen ze niet voor niets dat als je je richt op jezelf en op je eigen geluk dat de liefde vanzelf komt. Nu heb ik deze liefde nog niet gevonden. Maar ik heb wel de datingapps weer aan geslingerd (eigenlijk puur uit verveling toen ik ’s avonds op de bank zat) en daar zitten wel wat leuke mannen bij. Ik heb ook wel zin om te daten, al is het gewoon om even uit de sleur te komen van het werk, studie en het opzetten van mijn eigen praktijk. Ik ga er gewoon open in, zonder verwachtingen en dan zien we het wel. De eerste date staat al gepland en hij weet ongeveer mijn hele verhaal al. Is dit slim? We gaan het meemaken!
Liefs,
Daan
Wat ik ook erg lastig vind is wanneer je gaat vertellen dat je geen ouders meer hebt en dat jouw rugzak wel iets groter is dan de gemiddelde 35-jarige. Je wil niet gelijk op een datingapp alles op tafel gooien want dat schrikt iemand misschien af. Maar ik heb ook op mijn profiel staan dat ik verlies- en rouwtherapie aan het doen ben. Dus de meeste mannen willen eigenlijk wel weten waarom ik hieraan begonnen ben. Ik vertel vaak ook wel gelijk hoe de vork in de steel zit, puur om te kijken hoe ze reageren. Ik weet dat dit natuurlijk niet echt heel slim is, maar aan de andere kant hoort het wel bij mijn leven en het is de reden waarom ik deze opleiding ben gaan doen. De mannen reageren over het algemeen wel prima hoor. Of ze willen van alles weten, of ze kappen het af en geven aan dat we dit beter kunnen bespreken als we elkaar in het echt zouden zien. Soms komen er ook verhalen los aan de andere kant en merk je dat mannen ook ineens heel open worden met hun verhaal. Ik vind het eigenlijk het leukst en het fijnst als dit dus gebeurd. Ik weet dan dat een man het niet erg vindt om zichzelf bloot te geven. Ik merk toch een soort weerstand bij mezelf als ze het onderwerp afkappen. Maar ik snap het ook wel weer, zoiets bespreek je eigenlijk gewoon liever live. Als zij er dan live niet over beginnen dan weet ik genoeg en ben ik eigenlijk ook gelijk afgeknapt. Ik hou gewoon niet van koetjes en kalfjes praat. Je wil elkaar leren kennen en dat doe je niet door alleen maar over het weer te praten, of over wat je favoriete serie is.
Nu krijg ik sowieso vaak te horen dat mijn lat wel erg hoog ligt en dat ik te veel eisen stel. Maar ik denk persoonlijk dat ik dit als 35-jarige ook wel mag doen. Ik weet wat ik wel en niet wil in het leven en daar hoort een man bij die mij volledig daarin steunt. Er zal ook een stuk bescherming naar mezelf toe inzitten. Ik vond (soms nog vind) het lastig om mezelf helemaal bloot te geven. Hoe open ik ben in deze blog, hoe lastig ik het vind in de armen van een man zeg maar. Ik ben verbaal erg sterk, dat weet ik ook, maar zodra er iets van affectie om de hoek komt kijken merk ik dat ik dit lastig vind. Ook als een man zich zorgzaam opstelt vind ik dat moeilijk omdat ik gewend ben om voor mezelf te zorgen. Het liefst doe ik alles gewoon zelf! Dan kunnen er misschien ook minder fouten gemaakt worden. En als deze dan worden gemaakt dan is het mijn eigen schuld. Hulp vragen is altijd al lastig geweest omdat ik niet iemand wil lastigvallen met mijn problemen. Ik denk het namelijk altijd wel zelf op te kunnen lossen. Dit hebben mijn moeder en allebei mijn oma’s ook laten zien. Ik ben opgegroeid met het feit dat je als vrouw echt wel alleen kunt zijn. Ik weet niet hoe het is om een man figuur om mij heen te hebben. Ja, een oudere broer, maar dat vind ik anders omdat hij op een andere manier een soort voorbeeld was. Mijn vrouwelijke familieleden, en dus de vrouwen die ertoe deden, waren allemaal alleen na het overlijden van hun partner. Zij deden zich zo sterk voor dat ik natuurlijk het idee heb gekregen dat je als vrouw alleen de hele wereld aankunt. Maar dat als je wel een partner hebt dan zou deze kunnen te komen overlijden, net zoals bij mijn moeder en oma’s. Dus wat is het thema denk je? Inderdaad, angst! Ik denk dat zij zich er ook niet aan durfde te wagen omdat ze niet nog een keer door dat verdriet heen wilden. Natuurlijk is dit allemaal gissen want ik kan het ze niet meer vragen. Maar ik denk wel dat ik onbewust dit patroon heb overgenomen. Het zit absoluut niet in mijn DNA want het is meer een gedragspatroon wat ik zou kunnen doorbreken.
Het is dus een cyclus waar ik uit probeer te komen en langzaam maar zeker gaat dit toch wel de goeie kant op. Ik heb mij de laatste tijd erg gericht op mezelf en ben bezig geweest met deze “casus”. Ik heb deze gedragskoorden doorgeknipt voor mezelf zodat ik mij kan openstellen voor de liefde. Nu moet ik zeggen dat ik voor Tinder en dergelijke weinig tijd had, of nou ja, ik wilde er geen tijd voor vrij maken. Ook omdat ik dus vond dat ik eerst wat dingen op moest lossen voor mezelf. Toch zeggen ze niet voor niets dat als je je richt op jezelf en op je eigen geluk dat de liefde vanzelf komt. Nu heb ik deze liefde nog niet gevonden. Maar ik heb wel de datingapps weer aan geslingerd (eigenlijk puur uit verveling toen ik ’s avonds op de bank zat) en daar zitten wel wat leuke mannen bij. Ik heb ook wel zin om te daten, al is het gewoon om even uit de sleur te komen van het werk, studie en het opzetten van mijn eigen praktijk. Ik ga er gewoon open in, zonder verwachtingen en dan zien we het wel. De eerste date staat al gepland en hij weet ongeveer mijn hele verhaal al. Is dit slim? We gaan het meemaken!
Liefs,
Daan