Is dit dan die welbekende burn-out?!
De reden van mijn burn-out is een verhaal op zich en deze komt zeker nog aan de orde. Maar de dag dat ik doorhad dat het echt niet goed met mij ging is een dag die ik aan de ene kant nog heel goed weet, maar aan de andere kant echt een waas is. Ik was gewoon aan het werk op een hele leuke middelbare school. Ik weet dat ik een culturele dag had georganiseerd, samen met 2 collega’s. Die hele dag heb ik met zenuwen en hartkloppingen rondgelopen. Ik weet qua details echt helemaal niks meer, behalve dat nare gevoel die ik maar bleef houden. Het ging niet goed, dat moest ik toch echt gaan toegeven aan mijn afdelingsleider. Dat moment voelde als een zwakte en in mijn beleving was ik een mislukking. Maar natuurlijk waren ze op mijn werk begripvol en kreeg ik even een paar weekjes “rust”. Er zat ook een vakantie van een week bij in dus genoeg tijd om even bij te tanken…Moet genoeg zijn toch? Yeah, right.
Dat is ook het enige wat ik al die weken dacht; die paar weken MOETEN echt genoeg zijn! Maar als je in een burn-out terecht komt moet het ‘moeten’ er eigenlijk af. Als ik het zo teruglees klinkt het behoorlijk ingewikkeld en dat is het eigenlijk ook. Want hoe ga je van het altijd maar doorgaan, het alles moeten van jezelf, naar ineens niets doen, schijt hebben aan alles en iedereen en alleen maar aan jezelf denken? Ik had dit in mijn toen 31e levensjaar nog nooit gedaan, dus hoe nu dan wel? Hulp zoeken is dan stap 1. Gelukkig had ik al een tijdje een psycholoog en zij bevestigde wat ik al wist, het is gewoon allemaal even te veel geworden en het is tijd voor ontspanning en bezinning. Zij wilde het geen burn-out noemen, want ja, labels zijn gewoon stom (mijn woorden, niet die van haar). Zij noemde het een rouwproces en nu ik zo terugkijk, en ook zelf bezig ben met de materie, weet ik ook wel dat ze gelijk heeft. Het is eigenlijk afscheid nemen van je oude zelf want de manier waarop ik met mijn leven omging was gewoon niet goed voor mij. Niet alleen nam ik afscheid van mijn oude zelf, maar ging ik ook nog door een diep dal heen door het overlijden van mijn moeder. Daardoor kwam de dood van mijn vader ook weer bovendrijven, oftewel, de cirkel bleef hartstikke rond. Als ik uitleg aan mensen wat ik gehad heb blijf ik het toch altijd een burn-out noemen omdat de meesten weten wat dat is. Een rouwproces klinkt dan zo vaag want hoezo heb je daar zoveel en lang last van?! Nou heel simpel: ik had behoorlijk wat rouwprocessen te doorlopen. En hallo, er is geen tijd aan een rouwproces vast te plakken! Dus mocht je dat denken? You’re wrong…
Maar goed, eerst mezelf maar eens aanpakken en al die oude gewoontes de deur uitgooien. Helaas ben je deze niet zomaar kwijt en daar moet je langzaam afscheid van nemen. Nou, heel eerlijk? Damn wat ging dit langzaam! Zelfs tijdens mijn rouwproces wilde ik nog dat paard zijn! Het kon allemaal niet snel genoeg gaan. Natuurlijk werkte dit averechts en stortte ik dus, na die befaamde paardrijles, nog meer in. Op dat moment zat ik al 5 weken thuis en dat vond ik oprecht heel lang. Ik zou eigenlijk weer langzaam gaan werken maar ik kreeg daar letterlijk paniek van. Na die paardrijles vocht ik dagelijks tegen 10 paniekaanvallen en had ik de meest rare gedachten…Dit paard was echt niet meer te houden. Natuurlijk ben ik ook bij de huisarts geweest en daar kreeg ik kalmeringspillen, die ik overigens tot op de dag van vandaag nooit gebruikt heb. Die dokter heb ik overigens vaker bezocht in die tijd want naast alle op hol geslagen interne dieren in mijn hoofd bleek mijn interne motor ook wat kapot te zijn. “Kent u het syndroom van Sjögren?” vroeg de internist, want daar was ik inmiddels beland. Ik kon de opmerking “Is dat een kast van Ikea” nog net wegslikken en gaf aan dat ik werkelijk geen idee had…wat staat mij nu weer te wachten?
Liefs,
Daan